وقتی به جنگلی باشکوه نگاه می کنیم، می بینیم که آنچه این جنگل را بزرگ و زیبا می کند، ایستادن درختان و یکپارچگی آنهاست. درختانی با تنه های تنومند و شاخه های بلند که دست به دست هم داده اند و ریشه هایشان در زیر زمین به هم پیوسته، توانسته اند جنگلی را تشکیل دهند. اگر هر درختی در مقابل مشکلات و خطرات مقاومت نمی کرد و درختان جدا از یکدیگر بودند، هیچگاه جنگل ایجاد نمی شد. قدرت و سربلندی یک جامعه مانند جنگل است. اگر تسلیم فروتنی شویم و در برابر ظلم و ستم دشمنانمان سر تعظیم فرود آوریم تا از ما سوء استفاده کنند، دیگر جنگلی نیستیم، بلکه تعدادی درخت خشکیده خواهیم بود که مانند صندلی ابزاری برای دیگران شده است. ملت و جامعه اگر در برابر هجوم دشمنان مقاومت و استقامت کند، تسلیم ظلم نشود و به معنای اتحاد و دوستی و برابری مردم باشد سربلند خواهد بود. جامعه ای که دچار اختلافات قومی، مذهبی، جنسیتی، طبقاتی و... باشد، آینده خوبی نخواهد داشت و راه را برای نفوذ و سوء استفاده دشمنان باز می کند.