آن یار کزو خانه ی ما جای پری بود

♫

سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود

♫

دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش

♫

بیچاره ندانست که یارش سفری بود

♫

تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد

♫

تا بود فلک، شیوه ی او پرده دری بود

♫

اوقات خوش آن بود که با دوست بسر رفت

♫

باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود

♫

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ

♫

از یمن دعای شب و ورد سحری بود

♫