به نام خدا

انسان دارای دو بعد درونی و بیرونی (جسمانی) میباشد. بعد وسیع درونی، چنان رودیست که به دریای عیان انسان فرو میریزد! منشاء آب این دریا، همان بعد درونی نیست. ما چیزی را بروز می دهیم که در قلبها و ذهن هایمان جریان دارد. به حقم نباید از یک درخت سیب، انتظار شمردی انار را داشته باشیم. هر آنچه که در دانه ی آن نهفته شده باشد، همان خواهد رویید نه چیزی غیر از آن. با این حال افرادی در زندگی هستند که با چندین چهره، سعی در پوشش ذات زشت خود دارند؛ ولی خورشید همیشه پشت ابر نمی ماند؟ بالاخره میرسد روزی که تمام چهره های نا خالص، خالص شوند و گل های به ظاهر زیبا، به خار تبدیل شوند... بجای اینکه سعی در پنهان داشتن سرشت ناپسند خود داشته باشیم، بهتر است باغچه ی روان خود را از آفات روحی، رها سازیم و با گنجینهی روحی روشن تر به سوی رنگین کمان زندگی بشتابیم و توجه کنیم که در پرورش روح خود، هیچ کم و کاستی نگذاریم. انسانی که معرفتش در آسمان خلق خوش و آداب پسندیده و قانونمند به پرواز درآید، همواره در اوج خواهد ماند. ولی به عکس شخصی که لباس روحش از جنس پستی و ناپاکی باشد، همواره دچار گردباد ناملایمات روزگار خواهد شد.