ضرب المثل «آش را با جاش بردن» کنایه از «طمع کردن» و «خواستن همه چیز با هم» است. این ضرب المثل در مورد افرادی به کار می رود که در هنگام دریافت چیزی، به جای قدردانی، به دنبال چیزهای بیشتری هستند.

در معنای ظاهری این ضرب المثل، گفته می شود که اگر به کسی آشی بدهند، او به جای تشکر از آن، به ظرف آش نیز طمع می کند. در معنای کنایی، این ضرب المثل به هر نوع زیاده خواهی و افزون طلبی اطلاق می شود.

برای مثال، اگر کسی به کسی لطفی کند، اما آن شخص به جای تشکر، از آن لطف سوء استفاده کند و انتظارات بیشتری داشته باشد، می گویند «آش را با جاش برده است».

این ضرب المثل در زبان فارسی شباهت زیادی با ضرب المثل «کله گاو را با پوست و پشم برد» دارد. در این ضرب المثل نیز، کنایه از زیاده خواهی و افزون طلبی است.

برداشت شخصی از ضرب المثل «آش را با جاش بردن»

به نظر من، این ضرب المثل به خوبی نشان می دهد که طمع و زیاده خواهی می تواند باعث شود که انسان ها از قدردانی از چیزهای خوب و ساده ای که دارند، غافل شوند. افراد طمع کار همیشه به دنبال چیزهای بیشتر هستند و هرگز راضی نمی شوند. این ویژگی می تواند باعث شود که آنها در زندگی خود دچار مشکلات زیادی شوند.

سعدی در یکی از اشعار خود می گوید:

چشم تنگ دنیا دوست را، یا قناعت پر کند یا خاک گور!

سعدی در این شعر به خوبی نشان می دهد که قناعت و عدم طمع، می تواند باعث سعادت انسان شود.