جواب شعر گردانی صفحه ۵۱ نگارش یازدهم
جواب شعر گردانی صفحه ۵۱ نگارش یازدهم
مقدمه
در مثنوی معنوی، مولوی، شاعر بزرگ ایرانی، شعری دارد با این مضمون:
دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد
بدنه
در این شعر، مولوی، دیدار یار غایب را به بارش باران بر سر تشنه ای در بیابان تشبیه می کند. تشنه ای که مدت هاست تشنه است و امیدی به باران ندارد، وقتی باران می بارد، از شدت خوشحالی و لذت، به وجد می آید. دیدار یار غایب نیز چنین است. وقتی کسی مدت هاست دوستش را ندیده است، وقتی بالاخره او را می بیند، از شدت خوشحالی و ذوق، قلبش لبریز از شادی می شود.
نتیجه
مولوی در این شعر، به ما می آموزد که دیدار یار غایب، یکی از لذت بخش ترین لحظات زندگی است. این دیدار، می تواند مانند باران بر سر تشنه ای در بیابان، روحمان را سیراب کند و زندگیمان را پر از شادی و امید کند.
برداشت شخصی
من از این شعر برداشت می کنم که دیدار یار غایب، نمادی از رسیدن به آرزوها و خواسته هایمان است. وقتی سال ها برای رسیدن به چیزی تلاش می کنیم و بالاخره به آن می رسیم، از شدت خوشحالی و ذوق، قلبمان لبریز از شادی می شود. این احساس، مانند بارش باران بر سر تشنه ای در بیابان، روحمان را سیراب می کند و زندگیمان را پر از شادی و امید می کند.
